Stilaan nestelt zich in de achtergrond van je gedachten het idee dat je hier niet weg gaat komen, maar dat je dat ook niet wil. Want waar zou je heen gaan, waar anders dan in zijn armen zou je kunnen rusten?
Zijn armen die al duizenden gegrepen hebben. Zo sterk, zo trefzeker, maar ook zo teder op z’n tijd. En jij bent allang blij met iedere aanraking. Elke trillende streling. Zolang de lucht nog voorzichtig stotend ontsnapt aan jouw lippen, zolang jullie lichamen nog zo naar elkaar verlangen, zo lang zal jij nog steeds zijn aanwezigheid allerdiepst in je opnemen.