Donker, troebel, diepte. Omgeven door drassige grond die je lichaam met al zijn geheimen ten onder trekt, om daarna net zo snel je sporen uit te wissen alsof je nooit bestaan hebt. Je weet hoe het voelt. Maar vergeet niet hoe natuurlijk het ook is, dat ook daar resten van het leven liggen, dat er altijd visjes zullen zijn die andere visjes eten en er parasieten huizen onder elke steen. Waarom zou jij anders moeten zijn?
Je kan niet veranderen wat nou eenmaal zo is, en het is goed zo. Had je het meer helder kunnen maken, dan had je dat allang gedaan. Zo had je de gruwelijke geheimen van het water kunnen doorzien en had je misschien het kleine visje kunnen veiligstellen voordat het was verdwenen tussen de kaken van de grote. Maar je kan het niet veranderen. De rolverdeling is al voor ons bepaald. De weg van de minste weerstand is om te accepteren wat we nou eenmaal zijn.
Maar maak niet de fout om te blijven hangen in je overpeinzingen, want de waterkant is een drassige plek en je wordt ten onder getrokken. Binnen seconden is het te laat, is er geen ontsnapping meer mogelijk. Dan zal je wegzinken en hechten de parasieten zich hongerig aan je benen. Want jouw bloed is ook van hen, net zoals het bloed van je medemens ook jouw bloed is.
Bittere honger, de enige waarheid in je leven. Wil je ooit een voldaan gevoel, dan zal je eraan moeten geloven. Geen zorgen: de resten van het leven liggen daar omdat ze daar horen te liggen. Alle andere sporen worden voor je uitgewist. Voed je met het vlees dat de honger je voorhoudt en laat het je goed smaken. Geniet van het bloed dat je te drinken krijgt. Zelfs al lijkt het verboden…