Verhaal van het vogelpootje (fragment)

… Ik vroeg hem of een dergelijke honger naar angst een mens niet juist heel nerveus zou maken, waarop hij in zichzelf gekeerd lachte. Een vreemde lach, die iets demonisch in zich had maar gelijktijdig teder langs mijn hart streek. Ik herinner me die fractie van een seconde waarin ik zag dat zijn tanden en kiezen scherp en spits geslepen waren, en ik wenste dat hij mij met die heerlijke tanden zou verscheuren. IJskoude lippen in mijn nek, tanden die me steken en door mijn vlees naar binnen dringen, de huid wordt van mijn lijf gescheurd…
Maar ik hield mijn mond, in afwachting van een antwoord.
In plaats daarvan strekte hij een hand naar me uit, pakte mijn gezicht en draaide die naar hem toe. Hij was ruw, hardhandig en ik voelde zijn nagels prikken in mijn wang, maar ik genoot van de aanraking en ik weet zeker dat hij dat heeft gezien in mijn ogen.
“Zie je het dan niet?” gromde hij, “Jij hebt die honger al in je.”
Weer die glimlach, mijn hart smolt. Scherpe nagels priemden door mijn vel heen en mijn wang begon te bloeden.
“Ik zie hoe je naar me kijkt en ik weet precies wat je denkt. Je wil dat ik je verscheur, je hunkert naar spanning in je zielige leven. Het duister trekt je aan. Je hebt die honger al in je.”
Hij trok zijn hand weer terug, keek tevreden naar zijn vingers die bedropen waren met mijn bloed en stak ze in zijn mond. Dat ogenblik had hij geen aandacht meer voor mij en wilde ik voor eeuwig bij hem blijven.
“Nerveus?” vroeg hij plotseling en mijn gedachten schoten weer terug naar het hier en nu. Ik wilde antwoord geven, maar voor ik iets kon zeggen ging hij verder. “Natuurlijk word je nerveus.” Dit was geen vraag aan mij, maar zijn antwoord op mijn vraag. “Bloednerveus zal je zijn. Maar is dat niet beter dan niets voelen?” …